Wat gebeurde er na Queenstown: een strak schema

Hallo allemaal,

Wederom hartstikke leuk om alle berichtjes, emails en smsjes van vrienden en familie te ontvangen, zo te horen worden we op de voet gevolgd. We zullen ook nu weer proberen om met ons beste pennetje te schrijven om er een lekker smeuïg verhaaltje van te maken. Er is weer enorm veel gebeurd te veel om allemaal te vermelden daarom houden we het bij de highlights.

Omdat de weersvoorspellingen goed waren moesten we vaart maken naar Milford en Doubtfull Sound, een verplicht nummertje voor elke toerist. Buiten dat het een gehucht is, is Milford Sound een natuur wonder. Een Sound is vergelijkbaar met een Fjord alleen een Sound is een uitgeslepen dal van een rivier en een Fjord is een uitgeslepen dal van een gletsjer. Beide zijn volgelopen met (zee)water en aan beide zijden torenen de rotswanden redelijk stijl omhoog. Het nationale park heet Fjordland (wat voor verwarring zorgt) en het barst van de Sounds, waarvan Milford en Doubtfull de bekendste zijn en waar alle toertjes naar toe gaan. Als een trein die boottoertjes geboekt want het mooie weer blijft niet zo lang. Op sommige plaatsen valt 8 meter regen per jaar, metingen in mm hebben hier geen zin. Dit houdt in dat het er ongeveer 200 dagen regent en de rest moet je maar afwachten. Mooi weer komt in ieder geval niet vaak voor.
Opweg naar Milford Sound ergens op een camping gaan staan, met alleen een toilet, niet al te veel luxe dus. En zoals al verteld zou het mooi weer worden, dat houdt in een heldere nacht en wellicht een beetje fris. Was het ´s nachts gaan vriezen, de rijp stond op het gras en de spiegels van de auto waren bevroren. Ongekend joh midden in de zomer. Het duurde dan ook tot het middag uur eer Peetje ontdooit was. De Milford Sound was fantastisch, je vaart met een redelijk cruise schip de haven uit en al gauw is het een nietig bootje op een brede rivier met enorme vaak begroeide rots wanden. De grootte van de rots wanden vallen pas op als je vergelijk materiaal hebt als een andere boot of een stel kanoërs. Dat valt helemaal in het niet. Of dan zie je een waterval van 150 meter, waarvan je de grootte en de kracht ervaart als je er bijna onder vaart (een aantal mensen werden behoorlijk nat, haha leuke foto´s). Dan vaart de boot weer weg en valt het watervalletje in het niet bij de kolossale rotswanden van 10x zo hoog waarvan je maar de helft kan zien.

Doubtfull Sound was een hele andere ervaring, meer regenachtig zegmaar. Om deze Sound te bereiken moest een grotere afstand afgelegd worden. Via een ander meer en dan een stuk weg met de bus. Afijn hoe meer we de Sound naderde hoe natter het werd. Laaghangende grijze bewolking waar pas bij de kust verandering in kwam, een stukje blauwe lucht. Ha dacht Peet: “de zon”, gingen we weer terug. Arme Peet. Fantastisch om het verschil tussen slecht en mooi weer mee te mogen maken. Die laag hangende bewolking geeft toch een bepaalde sfeer. Wat ons betreft even indrukwekkend.

Via allemaal prachtige (om)wegen naar Mount Cook gereden, “het centrum van de Alpen”. Omdat het aan de westkant (Franz Jozef en Fox) zo bewolkt was geweest hoopten we hier op een mooie dag voor een rondvlucht. Het vertrek vanaf de oostkust was regenachtig en bewolkt, maar toen we tijdens het middag uur het plaatsje Mt Cook bereikten was het bijna egaal blauw, onvoorstelbaar. Wij dachten dat loopt wel storm, want als het mooi weer is moet je direct een vluchtje boeken, de volgende dag kan het weer compleet omgeslagen zijn. Dus wij direct een rondvluchtje geboekt en nog geen 15min. later zaten we in de lucht naar Lake Tekapo waar een paar andere mensen opgepikt moesten worden. Daar begon onze rondvlucht en wat je dan allemaal te zien krijgt, is gewoon amazing. Verschillend gekleurde meren, enorme gletsjer delta’s die uitmonden in die meren, honderden bergtoppen, enorm veel sneeuw, 10tallen gletsjers enz. enz. Gewoon geweldig zo’n ervaring. Zelfs met foto’s is dat niet uit te leggen, dat zijn alleen maar geheugensteuntjes voor later.

De volgende dag nog een wandeling gemaakt naar een uitkijkpunt op het Tasman meer. Op het moment lag het bruin/grijze meer helemaal vol met ijsschotsen, meer ijsklontjes van zo’n afstand. En Peet constateerde met de verrekijker dat er boten op het meer voeren. Dus wij naar het eind van het meer gelopen en warempel daar lagen speedboten klaar om mensen tot aan de tasman gletsjer (en weer terug) te brengen. Wij vragen of we mee konden want er kwam net een grote groep mensen aan. En wat moest zo’n toertje kosten. Omdat de totale toer 3uur duurde en voornamelijk bestond uit een busreis en wat info en 1uurtje varen op het meer mochten wij mee voor de helft van de prijs. Dus wij lopen naar die boot, zwemvesten aan enzo. Nee zegt die reisleider stap maar in deze boot, kregen we een privé tochtje, oh prima. Was ook best wel indrukwekkend, dan zie je pas de echte grootte van die schotsen (maar 10% is zichtbaar, de rest zit onderwater) en besef je hoe groot zo’n gletsjer is. Je hebt het over een ijsdikte van 200meter en een gletsjerlengte van 16km.

Goed we zijn weer op het Noorder Eiland, nog maar 1 week in NZ. We rijden terug in de richting van Auckland en hopen nog wat van het natuurschoon van de Coromandel peninsula ten oosten van Auckland te mogen genieten.

Veel groetjes weer Arnoud en Petra