Sandflies of WiFi

Daar moeten we als Nederlanders even aan wennen: niet overal supersnel internet of WiFi, dat is bij ons alleen nog in de achtergebleven gebieden (Noord Brabant enzo :-)). Nu weer in een tamelijk grote stad, daar geen Sandflies. Het is of het één of het ander.

Elke dag weer andere belevenissen en ervaringen. Zo kregen we sponsoring om meer foto’s te plaatsen, het wordt flink doorklikken om die 100 te halen (Hans Amesh bedankt). Zo ben ik bezig om de maories gedag te zeggen maar het zijn er nog behoorlijk veel, weet niet of ik dat vóór ½ maart ga redden. Ons 1e schaap hebben we toch gezien, alleen en geheel verlaten tussen 1000-den ooien. We zijn hartstikke blij met de digitale spiegelreflex camera, de kwaliteit van de foto´s is stukke beter dan het compact cameraatje. En kinderen voor jullie speciaal een filmpje van… ga maar gauw kijken.

Onze 1e lange wandeling is een feit: “De Tongariro Crossing” van ongeveer 20 km gedaan in Tongariro Nationaal Park (NP), en gelukkig zijn onze kuiten en knieën deze wandeling ook alweer vergeten. Dit was toch wel een hele pittige wandeling, eerst alleen maar klimmen en later alleen maar afdalen. Maar wel een heel bijzondere wandeling. In tegenstelling tot het grootste gedeelte van Nieuw Zeeland, was dit een geen groene boswandeling. We liepen alleen maar in de zon, wat toch wel vermoeiend is, je blijft zonnebrand smeren. We zijn wel vroeg begonnen, om 6.15 uur opgepikt door shuttle busje……ja wat nou vakantie, gewoon solidair met jullie zwoegende mensen in Nederland :-). Dat scheelt dus wel een heleboel, rond 10 uur wordt het wel erg warm, toen hadden we gelukkig de klim al gehad. Het is daar een vulkanisch landschap, veel rood, geel, zwart en grijs gesteente en een aantal mooie bergmeren “The Emerald Lakes”. Het hoogtepunt zowel letterlijk als figuurlijk was de “Red Crater”. Dit is geen slapende vulkaan, er is hier nog steeds activiteit, ook hier weer overal rookpluimpjes vanuit de berg.
Je begrijpt dat we de 2 dagen daarna even wat rustiger aan hebben gedaan, een paar mooie wandelingen gedaan naar o.a een waterval en doorgereden naar Wellington voor de ferry. En jawel naast de ferry terminal was daar ineens de Nieuw Zeelandse vestiging van Holcim, het bedrijf waar Petra (in Nederland dan natuurlijk) werkt, helaas geen Akzo Nobel te bekennen, moest er niet toevallig nog een chloorplantje neer gezet worden?

26jan met de ferry naar het zuidereiland gevaren, gelukkig heel mooi weer en dus een hele rustige overtocht, hier kan echt niemand zeeziek van zijn geworden. Leuk om te zien hoe die grote boot zich door de vele landtongen, eilanden en schiereilanden van het zuidereiland heen manoeuvreert.

We zijn gelijk doorgetuft naar het Abel Tasman NP. Op de vervelende kleine zwarte bijtertjes (sandflies) na, die gelukkig meestal Arnoud moeten hebben en niet mij, is het hier heerlijk. De parken zijn over het algemeen vrij moeilijk met de auto toegankelijk. Vaak zijn de wandelingen daarom 4-6 dagen. Je kan je dan door een boottaxi naar het ene punt laten brengen en op een andere plek laten oppikken, om de mooiste stukken ook voor dagjes mensen toegankelijk te maken. Echt een super idee, om mensen ergens op de wandeling te droppen en ze dan op een andere plek na een paar uur wandelen weer op te halen, dan hoeven we niet alles te lopen en zien we toch de mooiste dingen van deze populaire wandeling. Het idee was goed, moet het niet opeens ‘s middags hard gaan waaien dan krijg je op open zee hogere golven dan de boot zelf, het was dan ook hotseklotsen terug naar het begin punt en de mensen links en rechts achter in kregen af en toe wat zeewater (buiswater) ter verkoeling in het gezicht gespat.

Inmiddels zijn we ook op het noordelijkste puntje van het zuidereiland geweest, cape farwell. Een aparte ervaring want er gaat 1 weg heen en het lijkt net of die naar het eind van de wereld gaat. Het wordt steeds stiller en stiller en dan kom je in het laatste dorpje en daarna is er niets meer. De natuur is wonderschoon, maar er is gewoon onvoldoende werk om je hier te vestigen. De staat heeft veelal geïnvesteerd in de industrie van het noordereiland zo is het zuidereiland een tikkeltje benadeeld en zij moeten het hebben van het toerisme. Maar de kustlijn is zo ruig en mooi, de zee beukt op de rotsformaties en er vormen zich prachtige natuurlijke creaties. Heerlijk om als enige over de wijdse stranden dit natuurschoon te bewonderen.

Tot de volgende keer, veel groetjes Arnoud en Petra.

P.s. Pa en Hans A. jullie komen er samen wel uit hè? Als we moeten helpen horen we het wel.